"Teşekkür" etmek için birini buldum...

Günlerdir susturamadığım zihnim , içimde birbiriyle yarışan tarifsiz hüzün ve öfke , yazıp yazıp sildiğim onlarca satır, ne dilimden ne yüreğimden eksilmeyen dualarım.. 

Ne geçmiş olsun , ne de başsağlığı dileklerinin hiçbir şeye yetmediği, ne yazsam ne söylesem bomboş olan  bugünlerde yine de tüm kalbimle diliyorum ki ; 06 Şubat ,son zamanların en kara günü ve yaşadığımız bu acı günler son kez yaşanmış olsun. Rabbim tekrarından, beterinden esirgesin...

Hayatını kaybeden tüm canlarımızın kabri nur, mekanları cennet olsun. Melekler eşlik etsin geçiş yolculuklarına...

Aldığımız her nefes; sevdiklerini kaybeden, hem fiziken hem ruhen yaralı , depremden etkilenen tüm canlara sonsuz sabır, gayret, kuvvet , iyileşme ve yaşama tutunma gücü olsun.

İlk günden itibaren canla başla deprem bölgesinde kurtarma ve her alanda yardımlaşma çalışmalarına eşlik eden, emek ve yürek veren, her çığlığa el uzatan  GERÇEK kahramanların hepsi ama hepsinden Allah bin kere razı olsun. Gayretleri ,emekleri yaşamları boyunca onlara kat ve kat artarak iyilikle, sevgiyle mucizeler getirsin..

Uzaktan ama canı gönülden, her türlü kanalla yardım eli uzatan canlar var olsun. İyiler, iyilikler, temiz kalp ve vicdanlar sarıp sarmalasın dünyayı..

  

İşte GERÇEK kahramanlardan biri. Belki kendisi değil ama kahraman dostlarını bana hatırlatan o. 

Adı Joe. 1 yıl kadar önce hasta, üşümüş ve bitkin bir halde gelmişti kuaförümün kapısına. Sahip çıktılar ona. Isıttılar, beslediler, sahip çıktılar. O gün, bugün aileden biri gibi. 

Hiç bir zaman onlara düşman biri olmadım ben. Samimiyetimse bu mesafeden öteye geçmedi, geçemedi maalesef. Her ne kadar onları sıkı sıkı kucaklayıp, çocuğu gibi bağrına basanlardan olamasam da; dünyamızda var oluşlarına saygı ve sevgi duyan, onları korumayı savunan tarafta oldum hep. Bu zor günlerde ise deprem anında ve kurtarma hikayelerinde öyle şeylere tanıklık ettik ki;  minnet duymamak, bugünlerde bile yüreği kötülükle beslenen nice insanın yanında kahramanlık hikayelerine şapka çıkarmamak, varlıklarına şükretmemek mümkün değil..

Ve köpekleri görünce beş metre uzağa kaçan ben, artık yan yana koltukta oturabiliyorum onunla. Hatta onun hüznünü, heyecanını, sevincini hissediyorum gün ve gün. Belki de o da benim..

Bugün göz göze gelip, bakakaldık uzunca bir süre. Kahraman dostları adına ona teşekkür edip, iyi ki varsınız demek istedim. Duyuyordu, anlıyordu belli ki. Birbirimizi dinliyorduk sanki iç sesimizde. Son günlerin acısıyla ruhumuzu saran hüznün, derin düşüncelerin rengi vardı ikimizin de gözlerinde.

Belki birebir deprem bölgesinde olamamış, bir yaraya el uzatamamıştık içimizden geldiği kadar. Ama kalbimiz de, ruhumuz da oradaydı hep. Her acıyı, çaresizliği hissetmiştik birebir en derinimizde..

Geçecek dedik sonra, bugünlerde geçecek. Hep beraber saracağız yaralarımızı. Ve bir olmanın yüceliği, yeniden doğuşun hazzını tadacağız topraklarımızda. Canım Anadolu, canım Türkiye Cumhuriyeti toprakları bu. Neler gördü geçirdi. Bugünlerin yarasını da saracak ve bu kez bambaşka uyanacak yarınlara. Sen, ben, o, tüm canlılar hep birlikte özgürce, iyiliği ve sevgiyi paylaşarak yaşayabileceğimiz bir dünyaya uzanacağız elbet..🕊️

Teşekkürler Joe ve tüm kahraman dostları🐕İyi varsınız ❣️

Tüm dualarım bedeni ve yüreği yaralı tüm canlarımız adına şifa, iyileşme, birlik ve beraberlik içinde, akıl, bilim ve adalet ışığında aydınlık bir TÜRKİYE için ...🍀